terça-feira, 27 de novembro de 2012

Mensagem... os "ecos dos pinos"

Ouve agora - Oh curmán - como trespassan os ventos, com'a um frio punhal os teus oscuros dedos...
E - no triste e esquencido pinhal - inda tremen os gregos - desígnios de bardos e carballais: voces e prantos alén dos medos...

Caminha - Pedro! - que é esta terra de ladróns... fagamos uña barca noba - nos portos entre a escura fraga e os pilares augustos da terra de Niñors...

Asi - dende o castro vello... prantado em terra que há de perdurar - falam os soutos de mundos antergos e dos sonos brillantes de nossos pais...

Ouve Bardo - o nosso récio cantar... brei de uma naçon forte... berce de tempo que está a comezar:



O CONDE D. HENRIQUE
Todo começo é involuntario.
Deus é o agente.
O heroe a si assiste, vario
E inconsciente. 
À espada em tuas mãos achada
Teu olhar desce.
«Que farei eu com esta espada?» 
Ergueste-a, e fez-se.

D. TAREJA
As nações todas são mysterios.
Cada uma é todo o mundo a sós.
Ó mãe de reis e avós de imperios,
Vella por nós! 
Teu seio augusto amamentou
Com bruta e natural certeza
O que, imprevisto, Deus fadou.
Por elle resa! 
Dê tua prece outro destino
A quem fadou o instincto teu!
O homem que foi o teu menino
Envelheceu. 
Mas todo vivo é eterno infante
Onde estás e não há o dia.
No antigo seio, vigilante,
De novo o cria!  



D. AFONSO HENRIQUES
Pae, foste cavalleiro.
Hoje a vigilia é nossa.
Dá-nos o exemplo inteiro
E a tua inteira força! 
Dá, contra a hora em que, errada,
Novos infieis vençam,
A benção como espada, 
A espada como benção! 


D. DINIS
Na noite escreve um seu Cantar de Amigo
O plantador de naus a haver,
E ouve um silencio murmuro comsigo:
É o rumor dos pinhaes que, como um trigo
De Imperio, ondulam sem se poder ver. 
Arroio, esse cantar, jovem e puro,
Busca o oceano por achar;
E a falla dos pinhaes, marulho obscuro,
É o som presente d’esse mar futuro,
É a voz da terra anciando pelo mar.  

segunda-feira, 26 de novembro de 2012

Queixumes dos Pinhos... ou como se canta em bom galaico-português




Canto 45

(...)

Cal vario e radioso,
de monte a monte está
o ledo e curvo iris
sobre do verde val,
e seus formosos cornos
soe ufano amostrar
aos fillos da terra
profético sinal:
tal ti, nobre e comprida,
boa raza lanzal,
nos días da futura,
boa edade, serás
atamento garrido,
forte noo sin rival,
ponte de ledos arcos
qu'e doce contemprar,
e os bos fillos do Luso
e os fortes irmáns,
nun só noo, fortemente,
os dous contringirás.
!Tal é a somellanza sonorosa
do garrido falar!

Si... Dos fillos do Luso,
qu'apartados están
por real estulticia
da groriosa nai,
o pastor, boo e forte,
algún dia serás
qu'a tribu vagorosa
ao deixado clan,
o descarriado gando,
qu'agora errando está,
ao redil antigo
glorioso volverás.

E aquela nobre pléiade
de fortes no loitar,
qu'a constancia heredaran
dos boos e fortes pais,
e nos férreos propósitos
non consenten rival,
que levan no sembrante
a palidez lanzal
do turbulento insomnio
e do rudo pensar,
soldados valerosos
d'afanoso ideal,
somellantes a aqueles
que, con ousado afán,
na ruda Cernagora,
de fortes forte nai,
amostrar fan as presurosas prantas
á caterva d'Agar,

estes a terra verde
do olvido tirarán
e os cativos ultrages
do estraño desleal,
co garrido instrumento,
qu'e nobre gobernar
(quezais antigo adorno
dalgún cisne lanzal),
a prevención ignava,
a estulticia cerval,
e as palabras de ferro injuriosas
da patria vingarán.

!oh canta luz eu vejo,
que na futura edá
da tua frente sae,
gente de Breogán,
como soe antr'as brétomas
a luz do cabo Ougal,
que cos seus longos cornos
centelleando está
e ós ousados navegantes
é seguro sinal!

CANTO 72

Fora abondo co oprobio pasado
dun brando servir,
madre escura d'escuros ilotas,
Mesenia Infeliz.

A Pitia, convulsa,
dixera de ti;
o oráculo dixo:
"Quen serve, ese é vil".
Ser forte ou escravo,
morrer ou vivir:
cinge o peito d'esforzo e de ferro,
'Spartaco cho di,
!esnaca na frente de quen cho lanzara
o estigma servil!

CANTO 73

Coroados de frores,
en alegrebanquete,
sobre o verde cómaro da vida
o corpo recrinado brandamente,
fácil é ser magnánimos
e amistá prometerse.
Pero cando a fortuna,
que constancia non teve,
c'as usadas promesas
injusta nos fallece,
entonces os convivas,
que boas leis non reteñen,
polo pracer afeminado e brando
unidos tan somente,
ja concluído o báquico alborozo
e cancións alegres,
e vacias as copas
do seu licor fervente,
entregar soen ó cobarde olvido
o qu'a lingua femínea promete.
o caso está na ruda
adversidade urgente,
diante da dura proba
mostrar o peito enxebre,
e sustentar magnánimos
noso ideal ardente.

Soo nos traballos duros,
qu'o ánimo ennobrecen,
sábese canto valen
aqueles que reteñen
as leis do honor difiz'le
no momento solemne,
non coroados de suaves frores
en alegre banquete.
!o peligro afrontando e o duro ferro,
así é, así é como se vence!

Aguardovos na esquiva e dura proba,
quezais en tempos breve,
non cenguidos de frores
en alegre banquete,
mais nos duros traballos
qu'o ánimo ennobrecen,
ante o transfugio infame
qu'o honor compromete.
!O peligro afrontando e o duro ferro,
así é, así é como se vence!

CANTO 75

A voluntade homérica
e propósitos férreos
de facer bos e libres
os españoles peitos,
dos novos ideales
o nobre e forte empeño
non se compren somente
nos límites estreitos
da patria desmedrada
polos antigos erros,
nin deben, non, morrer escuramente
nos ja minguados e cativos eidos

Mais ajudando aqueles,
do futuro sedentos,
qu'o ideal, a raza,
levan nos fortes peitos,
e con nosoutros parten
os bos campos ibéricos,
e nos son semellantes
no sonoroso acento e no bogar lexano
e nos groriosos feitos:
!quebrantemos da serva Lusitania
tamén os duros e oprobiosos ferros!

Nos esquivos combates
e nos fortes enpeños,
qu'ai que ter polos nobres
ideales ibéricos,
non detéña-la pranta
nos límites estreitos
non sigas os hispánicos,
políticos pigmeos;
non olvides, !oh forte!,
os galaicos intentos:
!quebrantemos da serva Lusitania
tamén os duros e oprobiosos ferros!

sábado, 24 de novembro de 2012

Ultimato... 1890... os Pinos... 18 e noventa... também...



Data: 1890 (versão original)
Letra: Henrique Lopes de Mendonça
Música: Alfredo Keil

I
Herois do mar, nobre povo,
Nação valente, imortal,
Levantai hoje de novo
O esplendor de Portugal!
Entre as brumas da memoria,
Oh patria ergue-se a voz
Dos teus egrégios avós,
Que há-de guiar-te à vitória!

Às armas, às armas!
Sobre a terra, sobre o mar,
Às armas, às armas!
Pela patria lutar!
Contra os Bretões
marchar, marchar!





II
Desfralda a invicta bandeira,
À luz viva do teu céo!
Brade a Europa à terra inteira:
Portugal não pereceu!
Beija o teu sólo jucundo
O Oceano, a rugir de amor;
E o teu braço vencedor
Deu mundos novos ao mundo!

Às armas, às armas!
Sobre a terra, sobre o mar,
Às armas, às armas!
Pela patria lutar!
Contra os Bretões
marchar, marchar!






III
Saudai o sol que desponta
Sobre um ridente porvir;
Seja o eco de uma afronta
O sinal do resurgir.
Raios dessa aurora forte
São como beijos de mãe,
Que nos guardam, nos sustêm,
Contra as injurias da sorte.

Às armas, às armas!
Sobre a terra, sobre o mar,
Às armas, às armas!
Pela patria lutar!
Contra os Bretões
marchar, marchar!






¿Qué din os rumorosos na costa verdecente
ao raio transparente do prácido luar?

¿Qué din as altas copas de escuro arume arpado
co seu ben compasado monótono fungar?

Do teu verdor cinguido e de benignos astros
confín dos verdes castros e valeroso chan,

non des a esquecemento da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos a nosa voz entenden
e con arroubo atenden o noso ronco son,

mais sóo os iñorantes e féridos e duros,
imbéciles e escuros non nos entenden, non.





Os tempos son chegados dos bardos das edades
que as vosas vaguedades cumprido fin terán;

pois, donde quer, xigante a nosa voz pregoa
a redenzón da boa nazón de Breogán.

Teus fillos vagorosos en que honor soo late,
a intrépido combate dispondo o peito van;

se, por ti mesma, libre de indigna servidume
e de oprobioso alcume, rexión de Breogán







Á nobre Lusitania os brazos tende amigos,
ós eidos ben antigos con un punxente afán;

e cumpre as vaguedades dos teus soantes pinos
duns máxicos destinos, ¡oh, grei de Breogán!








Amor da terra verde, da verde terra nosa,
acende a raza briosa de Ousinde e de Froxán;

que aló nos seus garridos xustillos, mal constreitos,
os doces e albos peitos das fillas de Breogán;

que á nobre prole insinen fortísimos acentos,
non mólidos concentos que ás virxes só ben están;

mais os robustos ecos que, ¡oh, patria!, ben recordas
das sonorosas cordas das arpas de Breogán.



Estima non se alcanza cun vil xemido brando;
calquer requer rogando con voz que esquecerán;

mais cun rumor xigante, subrime e parecido
ao intrépido sonido das armas de Breogán.

Galegos, sede fortes, prontos a grandes feitos;
aparellade os peitos a glorioso afán;

fillos dos nobres celtas, fortes e peregrinos,
luitade plos destinos dos eidos de Breogán
 








(fernando pessoa)

Há uma musica do Povo
Nem sei dizer se é um Fado
Que ouvindo-a há um ritmo novo
No ser que tenho guardado…
Ouvindo-a sou quem seria
Se desejar fosse ser…
É uma simples melodia
Das que se aprendem a viver…
Mas é tão consoladora
A vaga e triste canção…
Que a minha alma já não chora
Nem eu tenho coração…
Sou uma emoção estrangeira,
Um erro de sonho ido…
Canto de qualquer maneira
E acabo com um sentido!


fernando pessoa




Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.


Por isso - povo que lavas no rio... que te esforças: dias a fio.. por perseverar nesta febre mortal - que separa a alma da terra e o sentir do seu ser intemporal... recorda! desperta! a corda! que se pendura a todos os que não dão o que têm de sí... e que eleva à glória aqueles que se dão sem memória para entrar nos eidos de outrora - que são estes reinos de agora feitos venda ou penhora - ultraje aos ancestros que nos fizeram o ser e o sentir -

 o que somos e queremos não é aquilo que nos mandam os que são cinzentos: sombras sem corpo, sementes de vento sem raíz... gentes deste tempo de fadas - sem bandeira, pátria ou cerviz...

Aponta tuas amadas espadas - tuas letras assinaladas - para o mundo novo que queres ver nascer dentro de ti... esses ecos - sementes antergas - ecos dos castros e das verdes pedras deste nosso verde e honroso PAÍS...



SEGUIMOS - procuramos - SETE MARES